Szynszyle
Najpopularniejszą hodowaną szynszylą jest (Chinchilla lanigera) nazywana szynszylą z długim ogonem lub szynszylą małą. Do połowy lat 70tych uznawana za wymarłą. Rodzina szynszylowatych zamieszkuje południowo amerykańskie Andy. Zwierzaki świetnie przystosowały się do trudnych warunków życia. Nie przeszkadza im mała wilgotność powietrza, duże różnice temperatur oraz uboga roślinność. Ich delikatne futerko idealnie chroni przed niskimi temperaturami panującymi w godzinach nocnych, na które przypada czas ich aktywności życiowej. W dzień śpią w jaskiniach i szczelinach górskich. W naturze podstawą żywienia szynszyli jest uboga flora górska jak kaktusy, sukulenty, trawy oraz krzewy wysokogórskie.
Wzrost popytu na cenne futra szynszyli sprawił, że w regionach pochodzenia zostały prawie całkowicie wytępione. Tam również przeprowadzono pierwsze próby hodowli szynszyli w niewoli. Kraje jak Boliwia, Chile, Argentyna oraz Peru wydały wówczas całkowity zakaz polowań i chwytania szynszyli.
Szynszyla mała dziko żyje niemal wyłącznie na terenie Parku Narodowego Szynszyli. Obecnie zaliczana jest przez IUCN) do gatunków krytycznie zagrożonych na wolności.
Do Europy szynszyle sprowadzono po raz pierwszy w 1934 r. Do obecnych czasów wyhodowano szereg pięknych odmian barwnych. I tak oprócz szarej dzikiej odmiany standard mamy szynszyle białe, białe z ciemnymi włosami ościstymi, srebrne, platynowe, srokacze, odmiana black velvet, brzoskwiniowa, perłowa, pastelowa, różowo-biała, blond, mahoniowa, węglowa, czekoladowa, fioletowa, fioletowo-mahoniowa.
Początek hodowli szynszyli małej w Polsce dała ferma Władysława Rżewskiego. Zwierzęta sprowadzono z Kanady. Szynszyla odmiany„polski beż” pojawiła się po raz pierwszy w roku 1958. Miała jasny, kremowy odcień futra i blado czerwone oczy. W roku 1999 nasza rodzima odmiana została objęta ochroną zasobów genetycznych ras rodzimych.
Wygląd, usposobienie oraz małe wymagania sprawiły, że szynszyle są bardzo chętnie utrzymywane w domach jako zwierzaki towarzyszące. W środowisku naturalnym żyją w koloniach składających się z przynajmniej jednego samca, samicy i młodych. Nie jest wskazane utrzymywanie szynszyli pojedynczo. Niektóre kraje zabraniają takiej hodowli (w myśl ustawy o ochronie zwierząt). Zazwyczaj bezproblemowo przebiega utrzymywanie pary szynszyli samca oraz samicy. Możliwe jest również utrzymywanie grupy zwierząt jednej płci przy zachowaniu optymalnych warunków i zapewnieniu wystarczającej ilości pokarmu. Dla uniknięcia walk młode samce należy wykastrować przed osiągnięciem dojrzałości płciowej.
Więcej na temat żywienia i hodowli szynszyli w dziale Czytelnia.
